مرکز نگهداری از کودکان بی سرپرست با محوریت آموزش

چکیده: پژوهش های انجام شده، نشان می دهد که سال های اولیه زندگی کودک، در شکل گیری شخصیتش از اهمیت زیادی برخوردار است. بسیاری از نمونه های موجود، گواه این است که شرایط پرورشگاه هایی که به صورت موسسه ای و جدای از فضای شهری اداره می شوند، پاسخگوی نیاز کودکان بی سرپرست نمی باشند. پرورشگاه، خانه کودک است که در طراحی آن هم سکونت مطرح می شود و هم آموزش. دربحث سکونت، احساس تعلق کودک به محیطی که در آن زندگی می کند مطرح می شود و در آموزش، مسأله ارتقای یادگیری کودک اهمیت زیادی دارد. در این پروژه هدف اصلی، ساخت مرکز نگهداری از کودکان در محیطی دلچسب می باشد تا کودک، تجربه های کودکان دیگر، یعنی بودن در خانه و در مقیاس دیگر، عضو جامعه بودن را احساس کند. اما چگونه می توان پرورشگاه را از حالت موسسه ای خارج و به فضایی مانند خانه نزدیک-تر کرد؟ از دیدگاه های اساسی این طرح، کوچک سازی گروه های زندگی و تجمع آنان در واحدهای مسکونی مختص به هر شبه خانواده می-باشد. اختصاص فضایی متعلق به کودک در این مجموعه، احساس تعلق و بودن در خانه ای مختص به خود را افزایش می دهد. روش تحقیقی که در این رساله مورد استفاده قرار گرفته، تلفیق نظری و استدلال منطقی می باشد. کودکان بی سرپرست، دوران کودکی خود را جدای از جامعه سپری می کنند و زمانی پا به عرصه جامعه می گذارند که مفهوم جدای از جامعه بودن، در ذهن آن ها شکل گرفته شده است بنابراین اولین قدم، انتخاب سایت مناسبی، برای قرارگیری مرکز نگهداری کودکان بی سرپرست است تا ارتباط لازم را با جامعه برقرار کند. قرارگیری این مرکز در همسایگی محله، به دلیل تعاملات اجتماعی که در یک محله صورت می پذیرد و آشنا شدن کودک با هنجارهای اجتماعی، پیشنهاد می شود. پژوهش های انجام شده نشان می دهد، استفاده از عناصر طبیعی در طراحی فضای آموزشی وسکونتی کودکان بی سرپرست به ایجاد انگیزش و ارتقای کیفیت زیستی ـ آموزشی آنان منجر می شود. بنابراین با توجه به موارد ذکر شده پیشنهاد می شود که سایتی، در مجاورت محله و در حاشیه طبیعت انتخاب گردد. فضاهای آموزشی، خدماتی، تجاری در داخل سایت، حلقه اتصال محله با این مرکز می باشد. کودک از طریق تماس با گروه های سنی مختلف، نقش اعضای مختلف جامعه را درک می کند. علاوه بر این فضای آموزشی داخل سایت که به کودکان پیش دبستانی پرورشگاه ومحله تعلق دارد، امکان برقراری ارتباط بین کودکان با هم سالانشان را به وجود می آورد.سعی در برقراری ارتباط فضایی و اجتماعی بین این مجموعه با فضای شهری اطراف آن، این مجموعه را به عنوان بخش یا محله ای در کنار سایر فضاهای شهری مطرح می کند. در این رساله با مطالعه در روانشناسی کودک و به خصوص کودک بی سرپرست و بررسی تئوریهای موجود در زمینه آموزش و استفاده از مطالعات انجام شده به طراحی مرکزی برای اسکان دادن کودکان بی سرپرست سه تا هفت سال و تمرکز بر آموزش دادن آنان در مرکز پیش دبستانی پرداخته خواهد شد. کلید واژه: پرورشگاه ـ کودک بی سرپرست ـ آموزش ـ طبیعت ـ احساس تعلق